344.
Neen aan het imperialistisch, reactionair en Duits Europa

Onder de huidige productieverhoudingen stevent het eengemaakte Europa naar een sterker monopolievorming, naar een supranationale repressiemacht, naar een imperialistische supermacht onder Duitse voogdij. De politieke en militaire eenmaking van Europa houdt een bedreiging in voor de democratie en de vrede. Daarom moet de versterking van de Europese politieke instellingen niet verwelkomd maar bestreden worden.

Door het verdwijnen van de economische grenzen zal de klassenstrijd onvermijdelijk meer internationaal worden, meer open en minder geremd door nationale tegenstellingen. De internationalisering plaatst het syndicalisme in een situatie die vergelijkbaar is met de beginperiode van het kapitalisme. In de negentiende eeuw gebeurde de ontwikkeling van het kapitalisme op nationaal vlak, op een explosieve wijze en zonder hinderpalen, zonder remmende sociale wetgeving. Het kapitalisme vandaag ontwikkelt zich op eenzelfde manier op internationaal niveau: volgens de wegen van het zuiver liberalisme. Hiertegenover de bureaucratische (sociaaldemocratische), op overleg gerichte ‘machtsvorming’ stellen, is de p. 162arbeidersbeweging een weg opsturen die op nationaal niveau tot verregaande integratie in het systeem heeft geleid maar op internationaal niveau nog veel duidelijker tot onmacht en capitulatie veroordeelt.

In de negentiende eeuw, werden de eerste sociale wetten, de eerste verworvenheden van de arbeidersklasse dankzij strijd en revoltes op het patronaat afgedwongen. In deze strijd heeft de arbeidersklasse zich gevormd en verenigd en haar organisaties opgericht. De organisaties die de meest radicale strijd voerden, hadden de steun van de arbeidersklasse. Dezelfde geschiedenis moet vandaag herhaald worden op internationaal niveau, in een revolutionair perspectief.

Tegenover de syndicale versnippering komt het strijdsyndicalisme op voor een grotere eenheid van de Europese vakbonden op basis van de klassenstrijd en van een antikapitalistisch programma. In deze geest moet het revolutionaire strijdsyndicalisme opkomen voor rechtstreekse contacten met syndicalisten uit alle andere Europese landen. Deze contacten moeten op alle niveaus van de vakbond georganiseerd worden. Zij zijn van vitaal belang bij elke belangrijke stakingsactie in een van de Europese lidstaten.

Een radicaal antikapitalistisch programma op Europees vlak wil zeggen dat de bestaande verworvenheden verdedigd moeten worden en dat er een nivellering naar boven toe moet komen door een veralgemening van de beste verworvenheden naar de werkers van alle Europese landen. Nu bestaat de tendens om zich af te stemmen op de veralgemening van de minimumeisen, “om de zwakste te beschermen”.

Om te verhinderen dat de concurrentieslag tussen de Europese, Japanse en Amerikaanse kapitalisten op de rug van de werkers uitgevochten wordt, zijn ook rechtstreekse contacten met syndicalisten uit de VS en Japan noodzakelijk. De transnationals en monopolies doen hun best de verst gevorderde uitbuitingsmethodes uit de VS en Japan in Europa in te voeren. Daartegenover moet het revolutionaire strijdsyndicalisme opkomen voor daadwerkelijke steun aan elke syndicale strijd in de VS en in Japan.