34.
Proletarisch internationalisme

In 1874 verklaarde het Internationaal Arbeiderscongres te Brussel (Eerste Internationale) dat “aangezien het kapitaal op internationale schaal actief is, ook de arbeiders een internationale solidariteit moeten aan de dag leggen, willen ze tot concrete resultaten komen”.

Het is in de mode om het marxisme als ‘verouderd’ af te schilderen. Maar een syndicalisme dat zich vandaag niet gaat herbronnen bij de ‘oude’ leuze van Marx, “Proletariërs aller landen, verenigt u”, blijft hopeloos achter bij de evolutie van het kapitalisme. Of erger nog, speelt mee in de nog veel oudere ‘verdeel en heers’-politiek van de mondiale heersers. De grote kapitalisten verslinden elkaar. Maar één zaak houdt hen verenigd: het kapitalisme en het imperialisme overeind te houden. En om ongestoord te blijven heersen en om nog meer winsten te maken, streven p. 157zij ernaar dat de arbeiders en volkeren van de wereld mekaar als concurrenten gaan bekijken.

De ‘mondialisering’ van de economie moet de vakbondsopstelling grondig doen herdenken. De grenzen verdwijnen voor het kapitaal; het syndicalisme kan maar gelijke tred houden als het proletarisch internationalisme een wezenlijk bestanddeel van de dagelijkse vakbondspraktijk wordt.