345.
De kansen grijpen

De internationalisering van de economie maakt de klassenstrijd er niet eenvoudiger op. De transnationale groepen ontsnappen gemakkelijker aan de syndicale controle, kunnen bij staking de productie verplaatsen en concurrentie tussen de filialen organiseren. Volgens de laatste vakbondscongressen worden de strategische beslissingscentra ‘onzichtbaar, onbereikbaar, ongrijpbaar’.²⁶ Zo gesteld kan men alleen besluiten dat de strijd hopeloos is, dat men niet op kan tegen een overmacht. De beslissingscentra zijn nochtans maar al te goed gekend: de hoofdkwartieren van de grote Europese, Amerikaanse of Japanse monopolies. En elk monster heeft zijn zwakke plekken die door internationale solidariteit kunnen getroffen worden.

De internationalisering van de economie schept niet alleen moeilijkheden, ze creëert ook nieuwe kansen. De evolutie van het kapitalisme zelf p. 163verweeft de volkeren van de wereld en de internationale arbeidersklasse. De internationale organisatie van de productie plaatst hen direct tegenover dezelfde vijanden. De toenemende internationalisering van de productie vergemakkelijkt op die manier de taak om inzicht bij te brengen in het internationale karakter van de imperialistische uitbuiting. Zelfs indien de praktische organisatie van klassesolidariteit veel problemen schept, blijven de woorden van Marx actueel: “De bourgeoisie delft haar eigen graf.”

Een negatieve factor (de problemen van organisatie) kan tot een positieve omgebogen worden door actief te zoeken naar internationale contacten: met syndicalisten uit de derde wereld, met syndicalisten uit andere landen in Europa, met syndicalisten van dezelfde multinational over heel de wereld.

Sommige patroons tonen zich meer ‘opportunistisch’ dan anderen om in te spelen op de internationalisering van de economie. Dit heeft ons bijvoorbeeld De Benedetti getoond in zijn gedurfde raid op de Generale. De nieuwe generatie patroons denkt vastbesloten in internationale termen en benut alle kansen om zich te verrijken. De nieuwe generatie syndicalisten moet hetzelfde doorzettingsvermogen aan de dag leggen om de internationale klassesolidariteit uit te bouwen.

De internationale klassesolidariteit moet niet alleen tot uiting komen in de strijd voor de verbetering van de materiële levensvoorwaarden, maar meer nog in de strijd voor democratische en syndicale rechten, in de politieke strijd tegen het imperialisme, het fascisme, het racisme, het zionisme en de apartheid. Het concept van ‘apolitieke’ vakbonden, die zich louter bezighouden met loon en werk van de ‘eigen’ arbeiders, wordt gehanteerd door de meest reactionaire, systeemverbonden vakbonden.

Daartegenover staat dat de prachtigste uitingen van écht proletarisch internationalisme uit de internationale syndicale geschiedenis de politieke solidariteitsbewegingen zijn. De solidariteit met de Russische arbeiders en boeren in 1917, met de antifascistische strijders in de Spaanse burgeroorlog, met de slachtoffers van communistenjacht (Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht, Sacco en Vanzetti, de Rosenbergs), met de Vietnamese en Nicaraguaanse bevrijdingsstrijd, met de anti-apartheidsbeweging, enz.