64.
Strijd voor vrede en anti-imperialisme gaan hand in hand

Het imperialisme is nog nooit teruggeschrokken voor barbaarse agressies en volkerenmoord om zijn belangen in de wereld te verdedigen. Door rechtstreekse interventies en door steun aan contrarevolutionaire regimes is het Westen verantwoordelijk voor miljoenen doden sinds de Tweede Wereldoorlog. Een van de grootste massamoorden van de twintigste eeuw (de woorden zijn van de CIA) werd in Indonesië gepleegd, in de periode 1965-1969. Ongeveer 1 miljoen Indonesiërs lieten het leven. Men moest tot 21 mei 1990 wachten om officieel bevestigd te zien wat iedereen al lang wist: de massamoord was opgezet door de CIA.⁸ Dit is een van de uitschieters van een permanente oorlog, zoals die voortwoedt in El Salvador, Columbia en Peru, in Mozambique en Zaïre, op de Filipijnen en in Turkije (een ‘speciale oorlog’ noemen de imperialistische strategen dat). De plaatselijke aan het buitenland verkochte regimes verdedigen er de p. 238belangen van de multinationals via doodseskaders en terreur. Als dat niet volstaat, is er de geregelde oorlog, zoals in Korea en Vietnam, of interventies en staatsgrepen zoals in Chili, Nicaragua en Panama.

In de meeste van die conflicten was er tot hier toe een Oost-West dimensie aanwezig. Het Amerikaans imperialisme bekampte nationalistische en communistische krachten die in min of meerdere mate konden rekenen op de steun van de socialistische landen. Vandaag is de situatie veranderd door de overloop van de Oostbloklanden naar het Westerse imperialistische kamp. Vandaag kan het imperialisme triomfantelijk zijn belangen verdedigen onder de vlag van het ‘internationaal recht’, omdat zowat het hele noordelijk halfrond achter de ‘nieuwe wereldorde’ staat. De nieuwe wereldorde is die van de confrontatie tussen Noord en Zuid. De militaire strategieën worden herzien: de wapenwedloop met de Sovjet-Unie wordt vervangen door een interventiestrategie, waarbij mobiele interventie-eenheden en plaatselijke tussenkomsten in de derde wereld borg moeten staan voor het behoud van de strategische machtsposities, tegen de bevrijdingsbeweging en elke nationalistische ‘ontsporing’.

In deze nieuwe wereldsituatie staat de vakbeweging voor een duidelijke keuze: aan de kant van het Noorden of aan de kant van het Zuiden. Vandaag worden alle intentieverklaringen van ‘rechtvaardige wereldorde’ en ‘solidariteit met de derde wereld’ op hun echte waarde getest.