42.
De patroons: opsplitsen om de algemene uitbuitingsgraad te verhogen

In zijn zoektocht naar lagere productiekost en grotere flexibiliteit van de productie heeft het patronaat over de hele wereld op grote schaal de marginale arbeidsvormen ontwikkeld. Belangrijk hierbij is dat de superuitbuiting waaraan deze marginale arbeidskrachten worden onderworpen, een drukkingsmiddel is — net als het werklozenleger — om de uitbuiting van de hele werkende bevolking te versterken. Het is een verkeerde voorstelling van zaken om te spreken over een ‘bevoorrechte kern’ en een uitgestoten kern, alsof de eerste groep geniet van privileges ten koste van de tweede groep. Het patronaat is niet geïnteresseerd in oplossingen die de gemiddelde uitbuitingsgraad op hetzelfde niveau houden, door de ene wat meer en de andere wat minder te geven. Het wil de globale uitbuiting verhogen door de arbeidersklasse te verdelen, op te splitsen en bepaalde categorieën uit te spelen als extra-uitgebuite groep. Het patronaat zal altijd de ergste sociale toestanden als streefdoel nemen. De toestanden in de derde wereld worden in concurrentie geplaatst met de sociale verworvenheden en lonen in de rijke landen. Het patronaat ontmantelt de algemene verworvenheden door het creëren van marginale statuten, door uitzonderingen in de sociale wetgeving te forceren voor een deel van de werkende klasse. Zo ontstaat een ‘derde wereld van bij ons’, die op zijn beurt in concurrentie geplaatst wordt met de algemene sociale rechten.¹¹