622.
Volwaardige vertegenwoordiging van alle groepen in de vakbondswerking

De vertegenwoordiging in de vakbondsbesturen moet in overeenstemming zijn met de nieuwe samenstelling van de werkende bevolking.

Een van de meest opvallende inbreuken op dit principe is de marginale plaats van de werklozen en de werkers met een nepstatuut, binnen de vakbondsstructuur. Hun aantal blijft rond de 850 000 schommelen, terwijl het aantal volledig werklozen (officiële cijfer) nog altijd ongeveer 15 % van het aantal loontrekkenden bedraagt. De werklozen worden als reserveleger gebruikt door het kapitaal; waarom worden ze dan niet als volwaardige troepen ingezet voor de syndicale strijd? Anders riskeren ze aan de rand van de maatschappij te verzeilen, waar ze een rekruteringsbasis vormen voor extreemrechts.

De aanvaarding van artikel 143 door de vakbondsleidingen, erger nog, de medewerking van sommige vakbondsleiders aan de jacht op ‘oneigenlijke werkloosheid’ toont hoe ook in syndicale kring, werklozen als schuldigen worden bekeken. Anderzijds zijn er reeds vele experimenten geweest met werklozenwerking, maar een van de centrale problemen is de continuïteit. Dit probleem kan niet opgelost worden zonder een stabiele vertegenwoordiging in de leidende instanties van de werklozen. De huidige versnippering van de werklozen over de centrales maakt het onmogelijk om een ernstige werking voor werklozen te ontplooien. Het argument dat daardoor de eenheid met de actieve werkers wordt onderhouden, is vaak een voorwendsel om werklozen onmondig te houden. Een eigen centrale voor werklozen is de enige manier om de belangen van de werklozen in de hele vakbondswerking volwaardig te integreren.

Ten tweede moeten alle specifieke werkersgroepen een eigen vertegenwoordiging krijgen in de leidende organen en een eigen werking kunnen ontplooien om hun eisen kracht bij te zetten. Dit is het geval voor de vreemdelingen, de vrouwen, de jongeren en de gepensioneerden.