Lob der Dialektik, in
Bertolt Brecht, Hanns Eisler, Lieder Gedichte Chöre,
Éditions du Carrefour, Paris, 1934.
Adolf Fritz Guhl, Ernst Busch, Berlin Ensemble Orchestra, Berlin Ensemble Choir.
Lob der dialectik
Das Unrecht geht heute einher mit sicherem Schritt.
Die Unterdrücker richten sich ein auf zehntausend Jahre.
Die Gewalt versichert: So, wie es ist, bleibt es.
Keine Stimme ertönt außer der Stimme der Herrschenden.
Und auf den Märkten sagt die Ausbeutung laut: Jetzt beginne ich erst.
Aber von den Unterdrückten sagen viele jetzt:
Was wir wollen, geht niemals.
Wer noch lebt, sage nicht: niemals!
Das Sichere ist nicht sicher.
So, wie es ist, bleibt es nicht.
Wenn die Herrschenden gesprochen haben,
Werden die Beherrschten sprechen.
Wer wagt zu sagen: niemals?
An wem liegt es, wenn die Unterdrückung bleibt? An uns.
An wem liegt es, wenn sie zerbrochen wird? Ebenfalls an uns.
Wer niedergeschlagen wird, der erhebe sich!
Wer verloren ist, kämpfe!
Wer seine Lage erkannt hat, wie soll der aufzuhalten sein?
Denn die Besiegten von heute sind die Sieger von morgen,
Und aus Niemals wird: Heute noch!
Bertolt Brecht, junge Welt.
Ode aan de dialectiek
Vandaag rukt onrecht met genadeloze stappen op.
Onze onderdrukkers zijn klaar voor de volgende tienduizend jaar.
Met geweld garanderen ze ons: het zal altijd zijn zoals het nu is.
De stem van de heersers is de enige die gehoord wordt.
Uitbuiting buldert op de markten: Ik begin nog maar.
En velen van de onderdrukten, knikken al:
Wat wij willen zal nooit lukken.
Wie nog leeft: zeg nooit “nooit”!
Het zekere is zo zeker niet.
Het zal niet altijd zijn zoals het nu is.
Als de heersers gesproken hebben
Zullen de overheersten spreken.
Wie durft dan nog “nooit” zeggen?
Aan wie ligt het als de onderdrukking blijft? Aan ons.
Aan wie ligt het als ze wordt gebroken? Evenzeer aan ons.
Verdrukten, sta op!
Verslagenen, vecht!
Wie weet waar hij staat, is onstopbaar.
Want de overwonnenen van vandaag zijn de overwinnaars van morgen,
En “nooit” wordt Nu!
(Vertaling: Eefje Goossen.)
Éloge de la dialectique
L’injustice aujourd’hui s’avance d’un pas sûr.
Les oppresseurs dressent leurs plans pour dix mille ans.
La force affirme: les choses resteront ce qu’elles sont.
Pas une voix, hormis la voix de ceux qui règnent,
Et sur tous les marchés l’exploitation proclame : c’est maintenant que je commence.
Mais chez les opprimés beaucoup disent maintenant :
Ce que nous voulons ne viendra jamais.
Celui qui vit encore ne doit pas dire : jamais!
Ce qui est assuré n’est pas sûr.
Les choses ne restent pas ce qu’elles sont.
Quand ceux qui règnent auront parlé,
Ceux sur qui ils régnaient parleront.
Qui donc ose dire: jamais ?
De qui dépend que l’oppression demeure ? De nous.
De qui dépend qu’elle soit brisée? De nous.
Celui qui s’écroule abattu, qu’il se dresse!
Celui qui est perdu, qu’il lutte!
Celui qui a compris pourquoi il en est là, comment le retenir?
Les vaincus d’aujourd’hui sont demain les vainqueurs
Et jamais devient: aujourd’hui!
(Traduction : Maurice Regnaut.)
In Praise of Dialectics
Today, injustice goes with a certain stride,
The oppressors move in for ten thousand years.
Force sounds certain: it will stay the way it is.
No voice resounds except the voice of the rulers.
And on the markets, exploitation says it out loud: I am only just beginning.
But of the oppressed, many now say:
What we want will never happen.
Whoever is still alive must never say ‘never’!
Certainty is never certain.
It will not stay the way it is.
When the rulers have already spoken
Then the ruled will start to speak.
Who dares say ‘never’?
Who’s to blame if oppression remains? We are.
Who can break its thrall? We can.
Whoever has been beaten down must rise to his feet!
Whoever is lost must fight back!
Whoever has recognized his condition – how can anyone stop him?
Because the vanquished of today will be tomorrow’s victors
And never will become: already today!
(Translation: David Riff, Что делать.)