Rachida Lamrabet, Zwijg, allochtoon !, 2017 ✓
À en juger par la photo en quatrième de couverture, elle ne porte pas elle-même de foulard, mais elle sait, pour le vivre au quotidien, ce qu’est le racisme et elle dénonce à la fois le racisme structurel des mesures d’interdiction de se couvrir la tête et la fausseté de la position de ceux qui trouvent ça justifié d’un point de vue progressiste. Ce n’est pas prendre la défense des femmes que de les punir.
Le titre est très fort. Il en dit long.
Als je als instelling in de val trapt van het discours dat de islam een vrouwonvriendelijke godsdienst is die de hoofddoek aanwendt om vrouwen te onderdrukken, dan ben je ontvankelijk voor neokoloniale oplossingen die contraproductief zijn.
Natuurlijk zijn er vrouwen die gedwongen worden om zich te sluieren. Niet alleen in Afghanistan, maar ook hier bij ons.
Er zijn vrouwen die onderdrukt worden en die niet dragen wat ze willen. Vrouwen die zich moeten bedekken of net moeten ontbloten volgens de eisen of voorkeuren van de mannen of de heersende sociale conventies. Er zijn nog steeds vrouwen die in hun bewegingsvrijheid beperkt worden. Die geen zeggenschap hebben over de belangrijke zaken in hun leven. Wij leven nog altijd in een patriarchale samenleving waar de mannen de dingen dicteren.
Het is bijzonder contraproductief om patriarchale dwang te willen bestrijden door een wet uit te vaardigen die de vrouwen bestraft. Dwang bestrijd je door diegene die dwang uitoefent aan te pakken. Vrouwen dwingen om zich op een bepaalde manier te kleden is gewelddadig. Of het gebod nu komt van een echtgenoot of van de staat, het blijft geweld en dat geweld dient aangepakt te worden door de volledige autonomie over het eigen lichaam opnieuw aan de vrouw te geven.
Maar wie is dat dan, deze bully? Deze tiran? Hij is overal en nergens. Het zijn structuren die vrouwen verhinderen om onafhankelijk te zijn, om zichzelf te ontvoogden. Het zijn opvattingen zoals de overtuiging dat vrouwen minder goed zijn in wetenschappen. Het kan een man zijn, eentje met mijn etnisch-culturele achtergrond, maar evengoed een witte man.
Het valse idee verspreiden dat de boeman de moslimman is, zal ons geen stap dichter brengen bij gelijkheid. Integendeel, zolang de moslimman gedemoniseerd en gediscrimineerd wordt, zal er van gelijkheid geen sprake zijn.
Want ik kan niet vrij en gelijk zijn wanneer mijn broers en mijn zonen niet vrij en gelijk zijn. Dat zijn mensen van wie ik hou en die ik nodig heb om zelf vooruit te komen en om gelukkig te kunnen leven. Ik zal mij blijven verzetten tegen de karikatuur die van hen gemaakt wordt en die het hen moeilijk maakt om vooruit te komen.
En daar ligt ook de knoop, de moeilijkheid waarmee heel wat vrouwen geconfronteerd worden. Als de absolute uitspraak gedaan wordt dat alle moslimmannen vrouwenhatende klootzakken zijn, komt onvermijdelijk de al even absolute uitspraak van sommigen — ook van vrouwen, ook van mij — dat geen enkele moslimman een vrouwonvriendelijke klootzak is.