Thomas Blommaert, Asterix aan de Schelde, 2018 ✓

Sinds 1 januari 2013 zijn de 3,93 vierkante kilometer Borgerhout de enige in Antwerpen waar de N-VA van Bart De Wever niet aan de macht is. Dit boek vertelt het verhaal van die linkse enclave op Rechteroever. Het is een reportage waarin nog twee andere politieke experimenten oplichten: de eerste coalitie ooit tussen sociaaldemocraten, groenen en marxisten en de bestuurlijke ontmaagding van de PVDA. Het is het relaas van pleinpatrons Amar en Mohamed die dwepen met ‘2140’, van Paul Schyvens die De Roma doet herrijzen, van Nordin van Al Ikram die 6.500 euro zoekt om een lijk uit de frigo te halen en van Zohra Othman en de andere nieuwlichters in het districtsbestuur die al eens zingen: ‘Voor geen chanterik peu!’ Maar deze kleine geschiedenis gaat over de wolfijzers en schietgeweren die al de dag na de verkiezingen klaarliggen om Borgerhout af te pakken wat het heeft binnengehaald. Ten slotte is dit een historie over verandering en verlies en hoe daar mee om te gaan en over de tijd die de dingen soms nodig hebben.

Thomas Blommaert werkt voor uitgeverij EPO. Hij publiceerde onder andere Ik was nog nooit in Zelzate geweest (EPO, 2010) en “Zoekt gij Boel?” in 20 onder 35: Een selectie van de origineelste jonge schrijvers uit Nederland en Vlaanderen (Prometheus, 2011).

Hoe kan Borgerhout met zijn tweestraten-budget nu zelfs nog maar een kiezel in de schoen van De Wever zijn? De vraag stellen volstaat om zelf aan het opzet van onze reportage te beginnen twijfelen. Maar dan bladeren we eens door onze notitieschriftjes en turven we hoeveel woorden als ‘oorlog’, ‘clash’ en zelfs ‘betonschurft’ daar al in zijn geslopen en kunnen we niet anders dan besluiten dat Borgerhout al van in het begin wordt meegesleurd in een soap, een vaudeville, wat zeggen we, een oorlog waarin de grens van wat welvoeglijk is elke dag wordt verlegd.

Sommige mensen kunnen met twee woorden een hele trein in beweging zetten. Een simpele suggestie, een verwonderde blik, een enthousiaste beweging maken het onmogelijke mogelijk. Maar hun initiatieven zouden niks zijn als anderen er hun schouders niet onder zetten, naar boven, naar daar waar ze van dromen.